سلام نظر یادتون نره دوستای عزیز.

قرآن، نام ها و اوصاف مختلفي براي قيامت بر شمرده است كه هر يك به حقيقتي اشاره دارند. برخي از آنها عبارتند از:

واقع شدني و ترديد ناپذير است
قرآن در آیه 2 سوره واقعه و آیه 7 سوره حج قيامت را امري مي داند كه در وقوعش هيچ شك و ترديدي نيست.

- نزديك بودن
قرآن در آیه 7 سوره معارج قيامت را نزديك مي شمارد. و در برخي از تعابير از آن با كلمه "فردا" ياد مي كند از جمله آیه 18 سوره مبارکه حشر.

- حق بودن قیامت
قرآن در آیه 39 سوره نباء قيامت را روز حق مي داند، روزي است كه در آن حق مطلق، ظهور مي كند و جايي براي باطل نيست و هر كسي به حق خود مي رسد.

- خبر بزرگ
قرآن در آیه 67 سوره ص، آیه 15 سوره یونس و آیه 3 سوره هود از قيامت با عنوان "خبر بزرگ" ياد مي كند و نيز با تعبير"روز عظيم"، زيرا رويدادهاي عظيمي در آن رخ مي دهند و همچنين با تعبير "روزكبير".

- روز فرياد
صحنه محشر را "روز فرياد" و يوم التناد" گويند. اين نام، بدان جهت است كه دوزخيان بهشتيان را صدا مي زنند. ( اعراف آيه 50)

- روز فرار
قرآن مجید، قيامت را "روز فرار" مي داند، روزي كه انسان از برادر و مادر، پدر و همسر و فرزندانش مي گريزد و هر كس به كارخود مشغول است و به تعبيري، روز قطع پيوندها است كه رابطه خويشاوندي گسسته مي شود. (آیات 7-34 سوره عبس و 101 سوره مومنون)

- پير كننده
قيامت روزي است كودكان و نوجوانان در آن پير مي شوند. دليل آن شايد طولاني بودن و يا سخت بودن حوادث آن روز است. (آیه 17 مزمل)

- آشكار شدن رازها
در قيامت،همه رازها و اعمال انسان آشكار مي گردند و مومنان و بدكاران با چهره خود بازشناخته مي شوند و نامه اعمال انسان گشوده مي گردد، نامه اي كه همه اعمال در آن ثبتاست و هر كس هر عمل خوب و بدي را كه انجام داده مي بيند. ( سوره طارق آيه 9 و سوره تكوير آيه 10)
 

قرآن داستان آفرینش را به یادمان آورده و آن‌چه را برای ما روی می‌دهد بیان داشته است، هم‌چنین قیامت و صحنه‌های هولناکش را به تصویر کشیده و بهشت و جهنّم را با جزئیاتش برایمان توصیف نموده است. همه‌ی این‌ها بدین خاطر است که آستین همّت بالا زده و برای دست‌یابی به رستگاری در بهشت و نجات از آتش جهنّم با هم رقابت کنیم.
براستی یادآوری مدام روز حساب‌رسی سبب می‌شود تا زندگی آدمی روالی دیگر به خود گیرد و مدام آدمیان را در ترس و هراس (مثبت و کارساز) از آن روز قرار دهد و (تمایل به) دنیا (طلبی) را در برابر دیدگانش خوار و سبک می‌نماید، دنیاطلبی از قلب‌هایشان رخت بربسته و با آن به گونه‌ای برخورد می‌کنند که خداوند می‌خواهد؛ یعنی دنیا را مزرعه‌ی آخرت می‌نمایند.
دید و تصوّر ما نسبت به جزء به جزء دنیا از جمله روزی، همسر، فرزندان و آینده... معتدل خواهدشد. از این رو به خاطر ثروت‌اندوزی نخواهیم جنگید، و تلاش‌هایمان را صرف تأمین آینده‌ی واقعی فرزندان مان در بهشت خواهیم کرد.
این سخن خداوند را شعار خود می‌سازیم که: (وَابْتَغِ فِیمَا آتَاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَلَا تَنسَ نَصِیبَكَ مِنَ الدُّنْیا وَأَحْسِن كَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیكَ) (قصص: 77)
« به وسیله آنچه خدا به تو داده است، سرای آخرت را بجوی (و بهشت جاویدان را فرا چنگ آور) و بهره خود را از دنیا فراموش مكن (و بدان كه تو هم حق حیات داری و باید از امتعه و لذائذ حلال استفاده بكنی و به خویشتن برسی)، و همان گونه كه خدا به تو (بخشیده است و در حق تو) نیكی كرده است، تو نیز (به دیگران ببخش و بدیشان) نیكی كن...»
واضح است که مهمّ‌ترین منافذ ورود شیطان به درون آدمیان غافل کردنشان از روز قیامت است؛ زیرا بعد از این اغفال است که به سادگی می‌تواند آنان را گمراه کند. خداوند می‌فرماید: (إِنَّ الَّذِینَ یضِلُّونَ عَن سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا نَسُوا یوْمَ الْحِسَابِ) (ص: 26)
«بی‌گمان كسانی كه از راه خدا منحرف می‌گردند عذاب سختی به خاطر فراموش كردن روز حساب و كتاب (قیامت) دارند.»
لذا قرآن فضای گسترده‌ای را به داستان آفرینش، روز حساب‌رسی، و وعده و وعیدهای بعد از آن، اختصاص داده‌است تا این شیوه‌ی بیان ما را در یادآوری پیوسته آن‌ها یاری رسانده و ناگهانی در اثر مرگ و بدون هیچ آمادگی قبلی با آن‌ها روبه‌رو نشویم.
هم‌چنین نمونه‌هایی از مؤمنینی را که در طول تاریخ پاسخ صحیحی به این تذکرات داده‌اند برایمان بیان داشته تا ما نیز با الگو قرار دادن آن‌ها، در دنیا به حرکت پرداخته و امتحان‌های گوناگون آن را پس دهیم.
خداوند می‌فرماید: (‏وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً ‏* ‏وَالَّذِینَ یبِیتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَقِیاماً ‏* ‏وَالَّذِینَ یقُولُونَ رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَاماً ‏ * ‏إِنَّهَا سَاءتْ مُسْتَقَرّاً وَمُقَاماً* ‏وَالَّذِینَ إِذَا أَنفَقُوا لَمْ یسْرِفُوا وَلَمْ یقْتُرُوا وَكَانَ بَینَ ذَلِكَ قَوَاماً * ‏وَالَّذِینَ لَا یدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَهاً آخَرَ وَلَا یقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِی حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَا یزْنُونَ وَمَن یفْعَلْ ذَلِكَ یلْقَ أَثَاماً ‏* ‏یضَاعَفْ لَهُ الْعَذَابُ یوْمَ الْقِیامَةِ وَیخْلُدْ فِیهِ مُهَاناً ‏* ‏إِلَّا مَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ عَمَلاً صَالِحاً فَأُوْلَئِكَ یبَدِّلُ اللَّهُ سَیئَاتِهِمْ حَسَنَاتٍ وَكَانَ اللَّهُ غَفُوراً رَّحِیماً ‏* وَمَن تَابَ وَعَمِلَ صَالِحاً فَإِنَّهُ یتُوبُ إِلَى اللَّهِ مَتَاباً ‏* ‏وَالَّذِینَ لَا یشْهَدُونَ الزُّورَ وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَاماً ‏* ‏وَالَّذِینَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآیاتِ رَبِّهِمْ لَمْ یخِرُّوا عَلَیهَا صُمّاً وَعُمْیاناً ‏* ‏وَالَّذِینَ یقُولُونَ رَبَّنَا هَبْ لَنَا مِنْ أَزْوَاجِنَا وَذُرِّیاتِنَا قُرَّةَ أَعْینٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِینَ إِمَاماً ‏* ‏أُوْلَئِكَ یجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِمَا صَبَرُوا وَیلَقَّوْنَ فِیهَا تَحِیةً وَسَلَاماً ‏* ‏خَالِدِینَ فِیهَا حَسُنَتْ مُسْتَقَرّاً وَمُقَاماً ‏* ‏قُلْ مَا یعْبَأُ بِكُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَاؤُكُمْ فَقَدْ كَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یكُونُ لِزَاماً) (فرقان 77-63)
«و بندگان (خوب خدای) رحمان كسانیند كه آرام (و بدون غرور و تكبّر) روی زمین راه می‌روند (و تواضع در حركات و سكنات ایشان و حتی در راه رفتن آنان آشكار است)، و هنگامی كه نادانان ایشان را مخاطب (دشنامها و بد و بیراههای خود) قرار می‌دهند، از آنان روی می‌گردانند و به ترك ایشان می‌گویند... ‏و كسانیند كه (بخش قابل ملاحظه‌ای از شب، و گاهی تمام) شب را با سجده و قیام به روز می‌آورند (و با عبادت و نماز سپری می‌كنند)... ‏ و كسانیند كه پیوسته می‌گویند: پروردگارا! عذاب دوزخ را از ما به دور دار . چرا كه عذاب آن (گریبانگیر هر كس كه شد از او) جدا نمی‌گردد (و تا ابد ملازم وی می‌شود)... ‏ بی‌گمان دوزخ بدترین قرارگاه و جایگاه است... ‏ و كسانیند كه به هنگام خرج كردن (مال برای خود و خانواده) نه زیاده‌روی می‌كنند و نه سختگیری، و بلكه در میان این دو (یعنی اسراف و بخل، حد) میانه‌روی و اعتدال را رعایت می‌كنند... ‏و كسانیند كه با الله، معبود دیگری را به فریاد نمی‌خوانند و پرستش نمی‌نمایند، و انسانی را كه خداوند خونش را حرام كرده است، به قتل نمی‌رسانند مگر به حق، و زنا نمی‌كنند. چرا كه هر كس (یكی از) این (كارهای ناشایست شرك و قتل و زنا) را انجام دهد، كیفر آن را می‌بیند... ‏ (كسی كه مرتكب یكی از كارهای زشت و پلشت شرك و قتل و زنا شود) عذاب او در قیامت مضاعف می‌گردد، و خوار و ذلیل، جاودانه در عذاب می‌ماند... ‏ ‏مگر كسی كه توبه كند و ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد، كه خداوند (گناهان چنین كسانی را می‌بخشد و) بدیها و گناهان (گذشته) ایشان را به خوبیها و نیكیها تبدیل می‌كند، و خداوند آمرزنده و مهربان است (و نه تنها كه سیئات را می‌بخشد، بلكه آنها را تبدیل به حسنات می‌نماید)... ‏ (آخر) كسی كه توبه كند و كار شایسته انجام دهد، كاملاً به سوی خدا باز می‌گردد (و تبدیل سیئات به حسنات تعجّبی ندارد. زیرا كار خدا بی‌مثال، و پاداش خدا بی‌حساب و دریای مهرش بی‌كران است)... ‏ و (بندگان خدای رحمان) كسانیند كه بر باطل گواهی نمی‌دهند، و هنگامی كه كارهای یاوه و سخنان پوچی را ببینند و بشنوند، بزرگوارانه (از شركت در بیهوده‌كاری و یاوه‌سرائی كناره‌گیری می‌كنند و از آنها) می‌گذرند... ‏ و كسانیند هنگامی كه به وسیله آیات پروردگارشان پند داده شدند همسان كران و نابینایان بر آن فرو نمی‌افتند (و غافل‌وار بدان گوش فرا نمی‌دهند. بلكه با گوش دل می‌شنوند و با چشم عقل بدان می‌نگرند، و درسها و اندرزهای قرآنی را آویزه گوش جان می‌كنند و نیروی ایمان خود را بدان تقویت می‌سازند)... ‏ و كسانیند كه می‌گویند: پروردگارا! همسران و فرزندانی به ما عطاء فرما (كه به سبب انجام طاعات و عبادات و دیگر كارهای پسندیده، مایه سرور ما و) باعث روشنی چشمانمان گردند، و ما را پیشوای پرهیزگاران گردان (به گونه‌ای كه در صالحات و حسنات به ما اقتداء و از ما پیروی نمایند)... ‏ به اینان بالاترین درجات و عالی‌ترین منزلگاههای بهشت داده می‌شود در برابر صبر و استقامتشان (بر انجام طاعات و دوری از منكرات)، و در آن (جایگاههای والای بهشت، از هر سو) بدانان درود و سلام گفته می‌شود... ‏ در آنجاها جاودانه می‌مانند. چه قرارگاه خوب و چه جایگاه زیبائی!!... ‏ بگو: اگر عبادت و دعایتان نباشد، پرورگار من اعتنائی به شما ندارد (و برایتان كوچك‌ترین ارزشی قائل نیست. چرا كه نعمتهای والای بهشت را بندگان خوب خدا در پرتو پرستش او به دست خواهند آورد). امّا شما (كفّار، رسالت آسمانی را) تكذیب می‌كنید و (نتیجه بد) آن ملازم شما خواهد شد (و سزای كفر و عصیان خود را خواهید دید)...»
به همراه این نمونه‌های پاک، قرآن هم‌چنین تصاویری از پاسخ‌های اشتباه را بیان می‌دارد تا از تکرار و انجام نمونه‌های آن دوری بکنیم.
از جمله خدا می‌فرماید: (إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ كَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَیصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِینَ ‏*‏ وَلَا یسْتَثْنُونَ ‏*‏ فَطَافَ عَلَیهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّكَ وَهُمْ نَائِمُونَ ‏*‏ فَأَصْبَحَتْ كَالصَّرِیمِ ‏*‏ فَتَنَادَوا مُصْبِحِینَ ‏*‏ أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِینَ ‏*‏ فَانطَلَقُوا وَهُمْ یتَخَافَتُونَ ‏*‏ أَن لَّا یدْخُلَنَّهَا الْیوْمَ عَلَیكُم مِّسْكِینٌ ‏*‏ وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِینَ ‏*‏ فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ ‏*‏ بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ ‏) (قلم: 27-17)
«‏ما آنان را آزموده‌ایم، همان گونه كه صاحبان باغ را آزموده‌ایم. هنگامی كه سوگند یاد كردند كه میوه‌های باغ را بامدادان (دور از انظار مردم) بچینند... ‏ و هیچ چیز از آن بر جای نگذارند... ‏ شب هنگام كه آنان در خواب بودند، بلای بزرگ و فراگیری از جانب پروردگارت سراسر باغ را در بر گرفت و باغ (سوخت و) همچون شب (تاریك و سیاه) گردید!... ‏‏ سحرگاهان همدیگر را ندا در دادند... ‏ اگر می‌خواهید میوه‌های خود را بچینید، صبح زود حركت كنید و خویشتن را به كشتزار خود برسانید... ‏ آنان پچ پچ كنان به راه افتادند (تا فقراء سخن ایشان را نشنوند و متوجّه آنان نشوند)... ‏ نباید امروز بینوائی در باغ پیش شما بیاید... ‏ بامدادان بدین قصد كه می‌توانند (از ورود بینوایان به باغ) جلوگیری كنند و (ایشان را) باز دارند (به سوی باغ) روان شدند... ‏ هنگامی كه باغ را دیدند، گفتند: ما راه را گم كرده‌ایم! (این باغ ما نیست)... ‏ (بعد از اندكی تأمّل، گفتند: ما درست آمده‌ایم و راه را گم نكرده‌ایم) بلكه ما محروم (از حاصل و بهره) هستیم. (ای وای ما! ما همه چیز خود را از دست داده‌ایم!).... ‏»
نکته قابل توجّه آن‌که بسیاری از اوقات قرآن دنیا را با اوصافی مشمئزکننده به تصویر می‌کشد، آن هم به همراه بیان حقیقت دنیا، تا حبّ دنیاپرستی از دل‌های مردمان خارج گشته و دل‌بسته‌ی آن نگردند، علاقه به دنیا در رأس همه‌ی خطاهاست، از جمله خداوند می‌فرماید: (مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ) (آل عمران: 185) « زندگی دنیا چیزی جز کالای فریب نیست.»
و این سخن خدا: (‏وَاضْرِبْ لَهُم مَّثَلَ الْحَیاةِ الدُّنْیا كَمَاء أَنزَلْنَاهُ مِنَ السَّمَاءِ فَاخْتَلَطَ بِهِ نَبَاتُ الْأَرْضِ فَأَصْبَحَ هَشِیماً تَذْرُوهُ الرِّیاحُ وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَیءٍ مُّقْتَدِراً ‏*‏ الْمَالُ وَالْبَنُونَ زِینَةُ الْحَیاةِ الدُّنْیا وَالْبَاقِیاتُ الصَّالِحَاتُ خَیرٌ عِندَ رَبِّكَ ثَوَاباً وَخَیرٌ أَمَلاً) (کهف: 46-45)
«‏(ای پیغمبر!) برای آنان (كه به دارائی دنیا می‌نازند و به اولاد و اموال می‌بالند) مثال زندگی دنیا را بیان كن كه همچون آبی است كه از (ابر) آسمان فرو می‌فرستیم. سپس گیاهان زمین از آن (سیراب می‌گردند و به سبب آن رشد و نمو می‌كنند و) تنگاتنگ و تودرتو می‌شوند. (عطر گل و ریحان با آواز پرندگان درهم می‌آمیزد و رقص گلزار و چمنزار در می‌گیرد. ولی این صحنه دل‌انگیز دیری نمی‌پاید و باد خزان وزان می‌گردد، و گیاهان سرسبز و خندان، زرد رنگ و) سپس خشك و پرپر می‌شوند و بادها آنها را (در اینجا و آنجا) پخش و پراكنده می‌سازند! (آری! داشتن را نداشتن، و بهار زندگی را خزان در پی است، پس چه جای نازیدن به وی است. این خدا است كه نعمت و حیات می‌دهد و هر وقت كه بخواهد نعمت و حیات را بازپس می‌گیرد) و خدا بر هر چیزی توانا بوده (و هست)... ‏ دارائی و فرزندان، زینت زندگی دنیایند (و زوال‌پذیر و گذرایند). و امّا اعمال شایسته‌ای كه نتایج آنها جاودانه است، بهترین پاداش را در پیشگاه پروردگارت دارد، و بهترین امید و آرزو است...»


 

امام کاظم علیه السلام از پدرانش علیهم السلا نقل کرده که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: 

هیچ بنده ای در روز رستاخیز قدم از قدم بر ندارد تا آنکه چهار چیز را از او بپرسند:

1. عمرش را در چه راهی به سر رسانده؟

2. جوانی اش را در چه کاری سپری کرده است؟

3. دارایی اش را از کجا بدست آورده است و در چه راهی صرف کرده است؟

4. و نیز درباره دوستی ما اهل بیت بپرسند.



الخصال، جلد 1، شیخ صدوق
 

برای مشاهده فیلم به این سایت مراجعه کن

http//www.aparat.com/v/Ok5rp